Kukurydza, boskie zboże Mezoameryki, dotarła do strefy lasów z terenu dzisiejszego Meksyku w III w n.e., ale do końca IX stulecia nie miała znaczenia gospodarczego. Dopiero wytworzenie miejscowej odmiany o krótkim okresie wegetacyjnym doprowadziło do rozpowszechnienia jej uprawy – i takich samych przemian politycznych, jak gdzie indziej. Rolnictwo wymaga wspólnego wysiłku pod nadzorem elit. Trzeba przecież przygotować role w zależności od specyfiki miejsca, orząc lub spulchniając ziemię, nieraz karczując las. Następnie – zorganizować zbiór i przechowanie plonów, strzec zapasów i stworzyć zasady ich podziału. Wszystko to pociąga za sobą konieczność wykształcenia struktur władzy.

Wyparłszy rodzime uprawy, kukurydza nie wpłynęła na poprawę zdrowia ani nie przedłużyła życia; przeciwnie – szkielety i zęby zjadaczy kukurydzy znajdowane w okolicach równiny zalewowej Missisipi noszą więcej śladów degeneracyjnych oraz zakaźnych niż szczątki ich przodków.

Missisipi... rzeki te wylewając pozostawiały naturalne osady, które, nawarstwione przez stulecia, stały się doskonałym podłożem upraw rolniczych. Gęsto rozsiane na zapleczy pól uprawnych stawy i jeziora stworzyły idealne warunki do połowu ryb, uzupełniających roślinną dietę. Tak więc środowisko da intensywnej produkcji żywności, które Majowie i inne ludy tropikalnych równin musiały sobie dużym nakładem sił i wynalazczości najpierw wypracować, budowniczym kopców znad Missisipi zostały dane w prezencie przez naturę.